लेखनाथ न्यौपाने ।
५ लाख चिनियाँ स्वयंसेवक काेरियाली जनतालाई सगाउन काेरिया गएका थिए, त्यसमध्येका एक थिए माओका जेठा छाेरा माओ आनइङ । काेरिया युद्ध (सन् 1950-1953) मा ३० हजारभन्दा बढी चिनियाँ स्वयंसेवक अमेरिकी आक्रमणमा मारिए, त्यसमध्ये आनइङ पनि 1950 नाेभेम्बर 25 मा मारिएका थिए । छाेराे सहिद भएकाे खबर माओले बुहारीलाई सुनाए, त्यसबेला उनकाे काखमा सानाे बच्चा (माओकाे नाति) थियाे । माओकाे बुहारीले ‘अब जिउँदो पति देख्न नपाए पनि शवकाे अनुहार अन्तिम पटक हेर्ने इच्छा छ’ भनिन् ।
त्यसपछि माओेले बुहारीलाई भने, ‘तिम्रो पति मात्र हाेइन मारिएका अरू ३० हजार चिनियाँ याेद्दाहरु काेरियामा मारिएका छन् । ती सबैकाे शव चीन ल्याउनुपर्छ, जुन सम्भव नै छैन । त्यसकारणा हाम्रो छाराेकाे मात्र शव ल्याउन मिल्दैन । हाम्रो छाेराकाे मात्र शव ल्याउने र अरुकाे नल्याउने हाे भने जसजसका परिवारबाट काेरियामा सहिद भए उहाँहरुले हाम्राे पार्टी, आन्दोलन र नेतृत्वप्रति कहिल्यै विश्वास गर्दैनन् ।’ पति वियाेगमा परेकी माओकी बुहारीले माओकाे कुरामा चित्त बुझाइन् किनकि उनी पनि एक याेद्दा थिइन् ।
यसकारणा माओ, माओ बने । आजसम्म त्यसरी नै बाँचिरहेका छन् । आज पनि उनलाई सम्पूर्ण चिनियाँहरुले हृदय (चाकरी गर्न हाेइन) देखि सम्मान गर्छन । दैनिक ६५ हजार चिनियाँ युवाहरु माओकाे शाओशान गाउँकाे घर (संग्रहालय) अवलाेकन गर्छन् र हाम्रो महान् नेता भनेर गर्वले छाती चाैडा बनाउँछन् ।